BloodRayne

“Ik zie mij straks wel de volledige versie spelen, maar dan slechts één, misschien twee levels per keer, want alleen hakken en schieten blijft niet mateloos boeien.” Dat dacht ik na het spelen van de demo. Eens zien of ik gelijk had.

Verhaaltje lenen
BloodRayne draait om een Dhampir genaamd Rayne. Een Dhampir is een half-mens, half-vampier, die de sterke kanten van beide heeft. Rayne werd in 1932 door de politie opgepakt, omdat ze allerlei mensen had vermoord, op zoek naar haar (vampier)vader, die ze ook wilde vernietigen. Ze wilde wraak nemen voor wat hij haar moeder had aangedaan, waardoor zij (Rayne dus) uiteindelijk als Dhampier geboren was. Wie tussen de regels doorleest, die leest vrijwel hetzelfde achtergrondverhaal als van Blade.

Rayne wordt door de Brimstone Society benaderd, omdat ze met haar krachten ideaal is om paranormale wezens te bestrijden. Tijdens haar training komt ze in Louisiana terecht, waar een aantal van dat soort wezens een slachting aan het aanrichten is. Het blijkt het werk te zijn van een Nazi-officier, die bezig is een leger van ontzettend slechte en sterke wezens op te richten, door middel van relikwieën. Wie tussen de regels doorleest, die leest vrijwel hetzelfde achtergrondverhaal als van Return to Castle Wolfenstein.

Gameplay lenen
Bij het ‘lenen’ van het verhaal uit verschillende bronnen blijft het echter niet: BloodRayne leent ook gameplayelementen van Rune en Max Payne. Het spel wordt namelijk in een third person perspectief gespeeld, waarbij je kunt hakken à la Rune en kunt schieten zoals Max Payne, maar dan wel met een auto-aim tijdens het schieten. Verder beschikt ze over (een oneindige hoeveelheid) bullet-time, een niet onbelangrijke feature van Max Payne.

BloodRayne leent dus een heleboel elementen van andere games, maar wat levert dat uiteindelijk op? Het antwoord: een brute, snelle 3rd person hack ’n slash-game, waarin ook geschoten kan worden. Level na level kom je in verschillende settings vaak dezelfde vijanden tegen die in stukken gehakt, leeggezogen en neergeschoten kunnen worden. Puzzels zijn er bijna niet en als je al iets moet zoeken, dan ligt het valkbij en kun je op je minimap zien waar je het moet zijn. Het verhaal is er verder alleen maar om de levels een beetje aan elkaar te binden. Bij iedere sessie BloodRayne is het het best om je verstand op nul te zetten en alles wat beweegt aan te vallen!

It’s good to be a Dhampir!
Games waarin je alles moet doodhakken/schieten zijn natuurlijk ook niet origineel, maar door al die andere zaken die BloodRayne leent van andere games, wordt het nog best een aardig geheel. Dat heeft direct te maken met de vampierkrachten van Rayne. Ze kan bijvoorbeeld zeer hoog en acrobatisch springen en met haar aan haar armen bevestigde messen veel schade toebrengen aan haar vijanden. Net als iedere vampier kan ze van bijna iedere tegenstander het bloed opzuigen en daarmee haar gezondheid op peil houden. Een vijand kan hiervoor besprongen worden, of, zodra je die hebt, met een harpoen dichterbij getrokken worden.

De andere speciale krachten van Rayne zitten in haar gezichtvermogen. Ze heeft namelijk vier verschillende soorten zicht: ze kan normaal kijken, inzoomen, de aura’s van tegenstanders zien (hoeveelheid health, zelfs dwars door muren) en met haar ‘dilated vision’ kan ze de tijd vertragen (bullet-time). Ieder zicht kan oneindig lang gebruikt worden, dus bullet-time ook. Bullet-time is echter zo traag dat het niet handig is om altijd aan te hebben en daarom niet een feature is die de game te eenvoudig maakt.

Een zeer speciale techniek van Rayne is de blood rage. Deze kun je gebruiken als ze zich van een bepaald aantal vijanden met haar messen heeft ontdaan. Eenmaal geactiveerd is Rayne zeer snel en deelt ze veel zwaardere klappen uit. Dit is erg handig in gevechten tegen eindbazen of als een grote groep tegenstanders je belaagt. Gedeeltelijk opgeladen blood rage kan gebruikt worden in speciale aanvallen, die ook zeer krachtig zijn.

Schiettuig
Als al die vampierkrachten en hand-tegen-hand-aanvallen niet genoeg blijken te zijn, dan kun je altijd nog terugvallen op je vuurwapens. Rayne kan wapens van verschillende klassen bedienen, maar wel slechts één klasse per keer. Die klassen zijn: lichte wapens, zware wapens, speciale wapens en explosieven.

Lichte en zware wapens zijn pistolen en machinegeweren. Ze worden automatisch opgepakt en verwisseld als een wapen met meer kracht of munitie wordt benaderd. De speciale wapens zijn o.a. shotguns, panzerfausts en sniper rifles en ze doen alle bijzonder veel schade. Explosieven ontploffen, maar dat zal wel duidelijk zijn.

Alle wapens, behalve de explosieven, worden via auto-aim automatisch op de vijand gericht, maar toch is er vooral met de speciale wapens toch enige eigen controle met de muis mogelijk.

Lekker spelen
Qua besturing is BloodRayne een zeer eenvoudige game. Je slaat/hakt/schopt met de linker muistoets, je schiet met de rechter. Speciale combo’s zijn er niet, maar als je de game op ‘hard’ speelt, dan moet je wel rekening houden met het timen van je vervolgaanvallen. Naast de muis heb je verder op het toetsenbord alleen toetsen nodig om te bewegen, je harpoen te gebruiken, je zichtmodus te kiezen en je wapenselectie te maken. In de praktijk gebruik je dus voornamelijk de bewegingstoetsen en de muistoetsen en dat is precies conform de actienatuur van de game, waar je niet teveel bij moet denken.

Ook de AI van BloodRayne laat zien dat denken niet te veel gedaan moet worden. Tegenstanders zullen alleen dekking zoeken of een speciaal aanvalspatroon gebruiken, als dat via een script zo ingesteld is en dat is dus vaak alleen bij eindbazen het geval. De rest van de tegenstanders kiest vrijwel altijd openlijk voor de aanval, waarbij het ze bijvoorbeeld niets kan schelen dat ze één voor één door een deur moeten, waarachter ze direct uitgeschakeld worden. Dus nogmaals: verstand op nul en lekker hakken en schieten!

Techniek
Grafisch is BloodRayne een aardige game, met redelijk wat detail in de personages en wapens. Bijzondere aandacht verdient het bloed, dat zeer rijkelijk vloeit: in no-time is een schone kamer rood gekleurd en toch ziet het er niet onrealistisch uit. Wat wel jammer is, is dat alle levels er nogal eentonig en kaal uitzien. Ruimtes worden vaak achter elkaar herhaald en dat geldt ook voor de vaak schaarse aankleding per ruimte. Als je eenmaal aan het hakken slaat, valt dat gelukkig een stuk minder op.

Bij BloodRayne wordt speciaal vermeldt dat het spel geschikt is gemaakt voor de Audigy 2-geluidskaart van Creative. En inderdaad: de kaart kan geluiden goed in 3D weergeven, zelfs over zes verschillende boxen (de Audigy 2 kan maximaal 6.1-geluid weergeven). Echo-effecten ben ik echter niet tegengekomen, of ze moeten zo bijzonder goed verwerkt zijn dat ze niet opvielen en dat is wel weer jammer. Het geluid is verder wel goed en daar gaat het toch om.

BloodRayne heeft geen multiplayermodus, dus daar kan ik ook weinig over vertellen. Meer dan deathmatch en misschien wat CTF zou je naar mijn idee toch niet kunnen verwachten.

Conclusie
“Ik zie mij straks wel de volledige versie spelen, maar dan slechts één, misschien twee levels per keer, want alleen hakken en schieten blijft niet mateloos boeien.” Ik had ongelijk. Ik moest mijzelf af en toe dwingen om te stoppen, anders had ik in één ruk het hele spel uitgespeeld. Blijkbaar lukt het schaamteloos overnemen en combineren van goede eigenschappen van andere games soms wel.