Divine Divinity

Enkele weken geleden bekeken we de demo van deze RPG. De conclusie: We gaan het volledige spel ook spelen. En zo gezegd, zo gedaan…

Waar te beginnen
Zittend achter mijn toetsenbord, starend naar mijn scherm zit ik mij af te vragen hoe ik deze review het beste aan kan pakken. Waarom lukt het mij niet om gewoon aan de review te beginnen, zoals dat bij andere games wel is gelukt? Het ‘probleem’ ligt in de game.

Divine Divinity heeft me namelijk gegrepen. Vele uren heb ik al doorgebracht in de wereld die elke keer weer op het scherm werd getoverd als ik de game opstartte. En elke keer weer was het moeilijk om het spelen af te sluiten, omdat ik echt eens moest gaan slapen of eten. Maar waar ligt de aantrekkingskracht van Divine Divinity dan?

Verhaal
Is het het verhaal van Divine Divinity, dat me ertoe aanzette elke keer weer verder te gaan? Misschien wel. Het verhaal is in het begin heel simpel: De hoofdrolspeler bent op weg door het bos en wordt aangevallen door een paar orcs. Ondertussen wordt ver weg een wezen geboren, dat door enkele in kappen gehulde personen gedood dreigt te worden. Het wezen splits in drieën en ontsnapt, waarna het zich met hoge snelheid in de hoofdrolspeler ramt. Je blijft bewusteloos achter…

In het begin van de game weet je zelf dus net zoveel als de hoofdrolspeler in de game zelf en hoef je jezelf niet ‘in te werken’. Het is gewoon zaak om uit te zoeken wie je bent en wat er is gebeurd en waarom er zoveel mensen naar jou op zoek zijn.

Daarnaast kent Divine Divinity heel veel andere verhalen in de vorm van een zeer grote hoeveelheid side quests. Dat is zeker een heel sterk punt van de game, want op die manier heb je altijd wat te doen. Je verveelt je bijna geen moment in de game en, zoals één van de tips al aangeeft: “Als één van de gebieden te moeilijk is, probeer dan eerst een ander”. Het spel ligt daardoor nooit stil en de frustratie van ‘te moeilijke gebieden’ verdwijnt snel. Je kunt immers toch eerst een paar andere quests doen, waardoor je weer sterker wordt. Daarna is die voorheen te moeilijke quest ineens veel makkelijker.

Besturing
Goed, het verhaal zou een hele goede reden kunnen zijn dat DD zo’n goede game is, maar het kan ook de besturing zijn. Divine Divinity is namelijk een zeer eenvoudige game om te spelen.

Alles is met de muis te doen, op het intypen van de omschrijving bij savegames na. Lopen doe je door een lege plek aan te klikken, aanvallen doe je door een vijand aan te klikken. Aanvallen kan overigens ook door de Ctrl-toets in te drukken en op de linkermuistoets te drukken. Je speelfiguur valt dan de dichtstbijzijnde vijand aan. Dit laatste is zeer handig en het geeft aan dat Larian, de ontwikkelaar, ook tijd heeft besteed aan het makkelijk bestuurbaar maken en houden van de game. Een ander handigheidje is bijvoorbeeld het on-the-fly kunnen toekennen van een ‘hotkey’ aan inventory items en spreuken, zodat je niet eerst hoeft te zoeken naar bijvoorbeeld een genezingsdrankje, terwijl je karakter gedood wordt.

Zeer handig vond ik ook de minimap, die je ergens op je scherm neer kunt zetten en waarmee je een miniuitvoering van de omgeving kunt zien en wel meer dan je in het hoofdscherm ziet. Op die manier wordt verdwalen ook weer een stuk moeilijker en dat is wel zo prettig.

RPG
Misschien ligt de kracht van DD wel in de RPG-elementen. Je kunt bijvoorbeeld in het begin al kiezen tussen drie verschillende karaktergroepen, met ieder twee eigen personen met andere speciale skills om mee te beginnen. Zo kun je kiezen tussen de warrior, de survivor (diefachtige) en de wizard. Kies je voor de warrior, dan moet je nog een keuze tussen het mannelijke en vrouwelijke personage maken, die beide verschillende skills hebben om mee te beginnen. Leuk detail: De stemmen van de verschillende personages (zes in totaal dus) zijn allemaal apart ingesproken.

Maar verschillende personages is niet het enige element dat een game tot een RPG maakt. Voor iedere quest die je oplost en iedere vijand die je verslaat krijg je experience. En zoals gezegd: Er zijn veel quests en er zijn ook nog eens veel vijanden te verslaan en dat komt mooi uit, want met ieder punt dat je aan experience verdient, kom je dichter bij een hoger level en als je een hoger level hebt gehaald, dan mag je enkele statistieken verbeteren. Je kunt er dan voor kiezen om jezelf sterker te maken, maar ook om je intelligentie te verbeteren, iets dat voor het gebruik van magie belangrijk is.

Naast dat je je statistieken kunt verbeteren, kun je voor elk gehaald level één skill verbeteren of een nieuwe skill leren (twee keer voor elke vijf levels die je stijgt).
Die skills kun je van alle drie de verschillende karaktergroepen kiezen, waardoor je als warrior dus ook veel wizardskills kunt gebruiken. En met 96 skills en 5 levels per skill heb je in totaal 480 skilllevels. De mogelijkheden lijken eindeloos.

Gameplay
Maar stel dat het nou niet aan het verhaal, de besturing of de RPG-elementen ligt, dat ik de game verslavend vond? Wat zou het dan kunnen zijn? Waarschijnlijk de gameplay, want DD laat je daar behoorlijk vrij in.

Alleerst kun je met de al genoemde verschillende karaktergroepen en de grote mate van diversiteit waarmee je jouw eigen karakter in elkaar kunt zetten het spel al behoorlijk op maat maken. Verder heeft Larian er ook nog eens zoveel mogelijk naar gestreefd om de game zo gameplay-onafhankelijk mogelijk te maken. Sven Vincke, projectleider voor Divine Divnity schreef ook speciaal in de handleiding dat Larian er naar streefde om de volgende gedachte bij DD-spelers op te roepen: “Wat speel ik nu? Een action/adventure of een RPG?” Zijn antwoord: “Je speelt wat je wilde spelen.”

Beeld en geluid
Of heb ik het allemaal te moeilijk gezocht en zijn mijn ogen en oren al zo verrukt dat de rest me gestolen kan worden?

Qua beeld zou je op het eerste gezicht zeggen van niet, want DD gebruikt ‘slechts’ een 2D weergave, terwijl alles tegenwoordig in 3D wordt uitgevoerd. Maar als je dan even goed kijkt, dan zie je wel veel detail figuren die je tegenkomt. Ook alle objecten op het speelkarakter worden apart weergegeven, waardoor je dus ook echt op je figuur ziet dat je een andere maliënkolder draagt, of dat je nu een bijl als wapen hebt in plaats van een zwaard.

Ook de omgevingen worden gedetailleerd weergegeven en zijn bovendien ook goed aangekleed. Je weet het dus echt als je in een nette stad bent, of op bezoek in het kasteel van de landvoogd. En bij een vuilnisbelt kun je het afval bijna ruiken zo echt ziet het er uit. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de mooie overgang van dag naar nacht, waarbij een echt invallen van de schemer me ertoe aanzette al weer een hotel te gaan zoeken.

Maar het oor wil ook wat en ook hier is blijkbaar veel zorg aan besteed. Al bij het hoofdmenu, vlak na het opstarten klinkt er een passende muziek die je al helemaal in de game trekt. Tijdens het spelen blijft dit ook goed.

Maar ook de sound effects klinken zoals ze voor mijn gevoel klinken moeten, waardoor de sfeer ook behouden blijft en verder vond ik de voice acting ook goed en had ik nooit het idee te maken te hebben met karakters die vreemd uit de game springen, omdat de emoties van de acteurs achter de microfoon duidelijk anders waren dan die van het karakter waarvoor ze hun stem inspraken.

Conclusie
Waarom Divine Divinity zo’n goede game is? Het zal echt niet aan slechts één van bovenstaande punten liggen. Het is de combinatie van alle kleine en goed uitgewerkte onderdelen die van Divine Divinity een game maakt die bijzonder eenvoudig in het gebruik is, maar toch zeer uitgebreid qua mogelijkheden. Deze game is echt voor iedereen geschikt, die ook maar de minste interesse in een RPG-game heeft. Alleen ware RPG-haters moeten deze game laten liggen.