Duke Nukem – Manhattan Project

Terwijl Duke Nukem Forever ook Forever op zich laat wachten, keert de blonde held terug naar zijn roots in deze platformgame, al zit is het genre wel gemoderniseerd. Reden tot juichen of niet?

Platform
Duke Nukem heeft geen introductie nodig. Vrijwel iedere gamer kent deze one-liner-roepende-alien-asskicker. Ten tijde van de revolutie in FPS-games, die van Quake met zijn full 3D engine, liet Duke zien dat fun in games diezelfde games leuker maakt dan allerlei technische hoogstandjes. Manhattan Project werd echter niet door 3DReals/Apogee ontwikkeld, maar door een andere ontwikkelaar genaamd Sunstorm Interactive. Is die er in geslaagd diezelfde fun uit de voorgaande games in deze game te krijgen?

Manhattan Project is een platformgame, net zoals de eerste twee zeer succesvolle Duke Nukem games. Het platformgenre is wel een beetje gemoderniseerd en wel door alles in 3D uit te voeren. De game blijft echter wel side-scrolling en je kunt je dus niet zo vrij bewegen zoals in bijvoorveeld EarthWorm Jim 3D. Toch worden er wel wat ‘3D-trucjes’ uitgehaald, zoals verschillende camerastandpunten, waardoor er af en toe wordt ingezoomd voor een ‘dramatisch shot’. Tijdens het spelen kijk je echter toch voornamelijk tegen de zijkant van Duke en zijn tegenstanders aan.

Andere 3D-trucjes heb je ook nog, zoals het om hoeken lopen (waarbij de camera dan ook meegaat) en het gebruiken van meerdere paden naast elkaar, waartussen zo hier en daar een doorgang is, zodat je van pad kun wisselen. Op die manier is het Sunstorm gelukt wat doolhofachtige zaken te maken, in plaats van uitsluitend rechttoe-rechtaan van links naar rechts te lopen. Natuurlijk kun je ook de hoogte in, maar dat is vanzelfsprekend in een platform game.

De mooie kant
De besturing van Duke in Manhattan Project is lekker simpel gehouden en niet veel anders dan in normale platformgames. Met de pijltjestoetsen beweeg je, er is een springtoets, een schiettoets en een toets om mee te glijden. Verder kun je verschillende wapens kiezen met de nummertoetsen. Als laatste kun je de camera een klein beetje verschuiven, zodat je altijd maximaal een heel beeld vanaf Duke in elke richting kunt kijken.

Het verhaal van Manhattan Project is net zo simpel als dat van de voorgaande delen. Er is een slechterik, Mech Morphix – alsof de naam wat uitmaakt… – die met zijn chemische goedje genaamd ‘GLOPP’ allerlei beesten laat muteren en daardoor New York overspoelt met bijvoorbeeld de al bekende PigCops. Verder bint hij ook nog een groot aantal jonge dames ieder op een eigen bom en dus is de stad in paniek. Duke Nukem biedt zich aan als held en probeert al schietend Morphix tegen te houden.

Bij iedere Duke Nukem game sinds Duke Nukem 3D horen oneliners en die zijn ook echt wel aanwezig in Manhattan Project. Om er maar een paar op te noemen: “I kill bugs…dead!”, “Now you see me, now you’re dead!” en “Crouching mutant, hidden pipebomb”. Dit soort uitspraken tussendoor doet de game zo af en toe eens goed, want het houdt de humor in het spel, iets wat de voorgaande delen ook altijd goed gedaan heeft.

Grafisch zit Manhattan Project lekker in elkaar. De grafische engine zet mooie plaatjes neer met soms zeer gedetailleerde tegenstanders, waardoor het soms bijna zonde is om ze te doden. Met de GLOPP ray gun kun je ze echter ook weer in hun oude gedaante laten muteren, iets dat met een mooie, vloeiende animatie gepaard gaat. De lichteffecten zijn ook mooier dan je van normale platformgames gewend bent en ze zorgen voor een goede dosis sfeer in de game.

Ook de prijs van Manhattan Project is aangenaam, want deze game wordt voor een budgetprijs op de markt gebracht. Helaas dat de budgetprijzen met de invoering van de euro ook omhoog zijn gegaan…

Maar toch…
De vraag aan het begin van de review was echter: Is de Duke Nukem-fun in Manhattan Project terug te vinden? In de vorm van de oneliners en de rechttoe rechtaan aanpak wel en toch vind ik deze game niet bijzonder of zelfs niet eens leuk genoeg om het in één keer uit te willen spelen. Sterker nog: Na verloop van tijd had ik al bijna geen zin meer om MP op te starten en om eerlijk te zijn, heb het nog niet eens uitgespeeld en ben ik dat ook niet echt meer van plan.

Wat is er namelijk aan de hand? Manhattan Project is allereerst een game van herhalingen. Je moet 8 missies lang negen kleine leveltjes doorwerken en een eindbaas verslaan. In ieder van die negen leveltjes moet je steeds hetzelfde doen: Bom onschadelijk maken, keycard vinden, met keycard een force field uitschakelen en ondertussen een zooi vijanden overhoop schieten. De enige afleiding zit hem hier en daar in aanstormende auto’s en metro’s die je moet ontwijken, maar dit soort zaken isin een leveltje óf te veel aanwezig óf niet. Ook heeft iedere missie een eigen theme, waardoor je dus negen leveltjes achter elkaar naar eenzelfde soort achtergrond en omgeving zit te kijken. Er is voor mij gewoon te weinig afwisseling in Manhattan Project om het echt leuk te vinden.

Ook lijdt de game onder het probleem dat er soms van buiten de schermgrenzen op je geschoten wordt. Het is wel mogelijk de camera te verplaatsen, maar wat moet je dan doen? Bij elke stap helemaal rond je heen kijken of er iemand op je zou kunnen gaan schieten? Snelle arcade-achtige actie maakt dan plaats voor langzaam en tactisch bewegen.

Conclusie
Is de fun van de vorige Duke Nukem-games terug? Nee, naar mijn idee niet. Duke speelt de hoofdrol in deze game, daar is alles mee gezegd. De lage maat van afwisseling in deze game maakt het niet echt een aanrader, alhoewel daar tegenover staat dat het een budgettitel is. Persoonlijk houd ik het in ieder geval liever bij Duke Nukem 2.