Divine Divinity

Zou Divine Divinity weer zo’n standaard-RPG worden? Of zou het nieuwe gameplayelementen en een totaal ander verhaal dan ooit tevoren bieden? 400 MB aan demo moest hier antwoord op geven…

RPG’s
Nadat 400 MB aan demo eindelijk binnen is (gelukkig heb ik een breedbandverbinding!), kan ik beginnen aan een game die van een genre is waarin ik me niet helemaal thuis voel. De demo is van Divine Divinity en dat is een isometrische Role Playing Game. Ik houd zelf veel meer van First Person Shooters en dat heeft ook een paar redenen: In een FPS kom je niet gauw vast te zitten, want je schiet van ruimte naar ruimte en moet qua puzzelen alleen zo af en toe een schakelaar zien te vinden, die meestal vrij zichtbaar is. In een RPG komt het bij mij vrijwel altijd voor, dat ik in een ruimte of een quest vast kom te zitten en ik uren doelloos rondzwerf door het landschap, zonder verder te komen. Uiteindelijk pak ik er dan een walkthrough bij, waarbij ik me ten eerste slecht voel (walkthroughs nodig hebben hoort niet) en ten tweede blijkt de oplossing altijd nog ontzettend simpel te zijn ook.

Een andere reden dat ik liever FPS-games speel is, dat ik graag zelf de actie beheer. Bij het spelen van RPG’s zit ik meestal vol afgrijzen te kijken hoe mijn spelkarakter volledig wordt ingemaakt, omdat ik toch niet in kan grijpen: Hoe hard en hoe snel ik ook op de muistoets ram, het helpt niet. Bij FPS echter helpt dat wel en ben ik zelf voor mijn gevoel meer de schuldige als ik opnieuw een spel moet laden (na dus dood te zijn gegaan), dan bij een RPG, waarbij ik me tijdens het inladen van een savegame nog steeds afvraag, waarom dat spelfiguur niet wat vaker raak hakte…

Maar goed, ik vind fantasy-werelden wel leuk, het zoeken naar en het oplossen van quest ook (zolang het niet eindeloos zoeken wordt) en zo af en toe wil ik wel eens even wat anders dan constant alles in eerste persoon kapotschieten.

Wat zij zeggen
Allereerst eens wat achtergrondinformatie bij Divine Divinity. Divine Divinity is dus een RPG en wel een isometrische, waarbij je dus schuin van boven op de wereld kijkt. Het wordt ontwikkeld door Larian Studios, een Belgische gamemaker die voorheen al de RTS-game LEDWars uitbracht. De meest gebruikte vergelijking met Divine Divinity als één van de onderwerpen is een vergelijking met Diablo. De interface van bijde games is nogal hetzelfde en in principe kan Divine Divinity ook als Diablo gespeeld worden en dat betekent dat je er met rondrennen en veel hakwerk ook wel komt. Sven Vincke van Larian Studios vindt echter, dat die vergelijking onterecht is, omdat Divine Divinity veel meer biedt (tenzij je natuurlijk alleen voor het hakwerk kiest). Volgens hem is de stijl van de game meer die van de Ultima-games, omdat Divinity bijvoorbeeld meer dan 400 quests en NPC’s heeft en de wereld veel meer diepte kent.

Wat Divine Divinity ook anders moet maken dan andere RPG’s, is de AI. Tegenstanders zullen bijvoorbeeld in groepen proberen aan te vallen en ook vaak op een vervelende manier, want terwijl jij als gamer een vijand wilt aanvallen, zal een andere vijand je in de rug proberen aan te vallen. Je zult dus niet zomaar door horden domme vijanden worden aangevallen, die je stomweg kunt afslachten, maar je zult meer moeite moeten doen. Zo begint het al meer op een slimme RTS te lijken…

Ook moet Divine Divinity de speler meer betrekken bij het spel, door het verhaal en de wereld via een paar belangrijke sleutelwoorden op te bouwen:

• Echtheid: Alles moet zo zijn als het moet zijn (logisch toch?), oftewel: Als een je hoort dat iemands familie is vermoord door een bende, dan moeten er in het huis waar dat gebeurde bloed en levenloze lichamen aanwezig zijn, alsmede enkele bendeleden in de buurt.
• Constant: Het verhaal moet door blijven lopen en je zou niet meer dan vijf minuten ergens mee bezig moeten zijn.
• Meedoen: De gamer moet het gevoel krijgen echt mee te doen en ook echt de held te zijn.
• Beloning: De gamer moet vaak beloond worden voor zijn werk.

Vooral het tweede sleutelwoord vind ik belangrijk, want als dat echt wordt waargemaakt, dan zit ik dus niet weer urenlang naar iets te zoeken, waardoor ik het spel weer aan de kant wil gooien.

Wat wij vinden
Het opstarten van Divine Divinity voorspelt voor mij al weinig goeds. Allereerst verschijnt er namelijk op mijn Windows desktop een logo van de uitgever, samen met een hoop herrie over de speakers en dan bedoel ik ook echt herrie. Niet dat dat veel over het spel zegt, maar op die manier begin ik ook niet echt positief aan het avontuur. Het configuratiemenu dat ik daarna zie maakt het er ook niet beter op, want de maximale resolutie die ik kan kiezen is ‘slechts’ 800×600. Ook ontbreekt de mogelijkheid om bijvoorbeeld EAX te kiezen. EAX zou de geluidservaring van het spel heel mooi maken, door bijvoorbeeld in kerkers de juiste echo’s te laten horen.

Met een druk op de juiste knop begint het spel zelf eindelijk, maar eerst wordt je weer op filmpjes getrakteerd, die op spectaculaire wijze de logo’s van de ontwikkelaar en uitgever tonen. Hier heb ik dus ook een hekel aan, want het voegt niets toe en na twee keer heb je ze wel genoeg gezien en je wordt er ook nog eens steeds ongeduldiger van. Na de logo’s verschijnt het introductiefilmpje van Divine Divinity en dat is op zich wel leuk, ware het niet dat dat filmpje al eerder op Internet verschenen is en dat de download daarvan 25 MB is. De demo had dus 25 MB kleiner kunnen zijn en dat had de pijn van de downloaders met slechts een 56k of ISDN-verbinding wat verzacht, al is 375 MB nog steeds veel…

Na al die filmpjes verschijnt het hoofdmenu, met op de achtergrond een authentiek deuntje, waardoor ik eindelijk in de stemming kom en behoorlijk goed ook. Het betrekken van de gamer in de wereld van Divine Divinity lijkt hier al te beginnen. Het volgende wat ik moet doen, is een nieuw spel starten. Hiervoor verschijnt een overzicht van de te kiezen karaktersoorten, waarbij je in het volledige spel uit de strijder, de tovenaar en de overlever (diefachtige) kan kiezen. Opvallend detail hier: Je kunt van alle drie de karaktersoorten een mannelijk en een vrouwelijk karakter kiezen. Larian Studios is blijkbaar een behoorlijk geëmancipeerd bedrijf. Echter, omdat ik de demo speel, kan ik nu alleen voor de mannelijke strijder kiezen. Dat was waarschijnlijk toch al mijn keus al geweest.

De enige aanwijzing over over wat er met mijn spelkarakter aan de hand is, zat in de intro. Hier loopt de hoofdrolspeler door het bos, waar hij wordt aangevallen door wat orcs. Ergens anders in de wereld zijn drie personen bezig een geest of iets dergelijks op te roepen. Ineens proberen zij deze te doden, maar de geest splitst zich in drieën en vlucht. Op hetzelfde moment wordt de hoofdrolspeler bijna gedood door een orc, maar hij wordt gered door het inslaan van één van de gevluchte geesten. Als laatste zie je een kat, die even bij je komt en daarna wegloopt. Dan wordt het donker.

Als hij zijn ogen open doet, dan is het spel begonnen en lig ik (ik speel het spel nu) in de kelder van een hut. Instinctief verken ik de kelder en pak ik alles wat ik kan vinden. Uiteindelijk vind ik een trap en kom ik mijn redder, Joram, tegen. Deze redder is een zogenaamde healer, een soort toverdokter die een kat (aanwijzing?) volgde en mij vond. Hij vertelt mij dat zijn gemeenschap een gemeenschap van healers is, onder leiding van een man die helaas gek geworden is. Joram zou het niet erg vinden als ik zou helpen die man weer normaal te maken en aangezien ik toch niet de gemeenschap uitkan (orcs vallen buiten gelijk aan en ik ben nog niet sterk genoeg om ze te verslaan), maak ik van het helpen van de arme oude man mijn eerste quest.

Betrekking
Opvallend tijdens het spelen vind ik, hoe de eerder genoemde sleutelwoorden weer in het spel zijn terug te vinden. In het begin van het spel bijvoorbeeld, wordt mij uitgelegd dat de leider van de gemeenschap gek is geworden. Nadat het gesprek beëindigd is en voordat ik wat kan doen, begint een cutscene te lopen, waarin je ook werkelijk ziet dat de man zijn verstand heeft verloren. Daardoor voel ik me ook betrokken bij die persoon en is het verhaal ook echt (sleutelwoord!), immers: de man is ook echt gek. Het spreken tegen andere personen in de gemeenschap levert alleen extra informatie op voor de quest en dat bevordert het constant zijn van het verhaal. Ook vind je heel weinig andere quests en de quests die je vind zijn meestal heel eenvoudig, waardoor je niet ver van het hoofddoel blijft. In sommige andere RPG’s heb ik wel eens het gevoel dat je honderden andere dingen moet doen, alvorens het verhaal ook maar een stapje vooruit komt.

Iets anders wat het spel ook aantrekkelijk maakt, is de humor. Divine Divinity is geen komedie, maar hier en daar zijn er wat grappige conversaties en opschriften te vinden. Neem bijvoorbeeld twee skeletten, die zich afvragen hoe ze zonder spieren rond kunnen lopen en ter plekke in elkaar vallen. Of het kerkhof, waar twee echtgenoten liggen, die aan de opschriften op de grafstenen te zien elkaar niet echt mochten.

Speltechnisch
Speltechnisch zit Divine Divinity ook vrij goed in elkaar. De grafische interface bestaat uit een balk onderaan het beeld, waar de belangrijkste zaken zijn terug te vinden, zoals health, welk wapen je draagt, welke speciale kracht je gebruikt en ook een sneltoets naar een minikaart, die je overal op het scherm kunt neerzetten, zodat je er zelf voor kunt zorgen dat je speelgebied niet wordt afgedekt en je toch de kaart kunt bekijken.

Wat de besturing van het spelkarakter betreft, die vond ik af en toe wel wat moeizaam. Je loopt allereerst, door een punt met de muiscursor aan te klikken. Als dat punt achter een muur ligt, dan zoekt het spelkarakter de juiste weg naar dat punt, als het pad bekend is en dus niet door onontdekte ruimtes voert. Je kunt echter blijven lopen, door de muistoets ingedrukt te houden en dat gaat goed totdat je gaat draaien, want dan kan het gebeuren dat je over een punt achter een muur gaat en dan wil het nogal eens gebeuren, dat het spelkarakter de snelste weg daar naartoe gaat kiezen en daarom ineens omdraait, terwijl je die richting niet uit wilt.

Vechten gebeurt ook met de muis en wel door een vijand aan te klikken met de cursor. Het spelkarakter valt de vijand met het gekozen wapen aan en je hoeft verder niets meer aan het vechten te doen, tenzij je een speciale move wilt gebruiken, want dan moet je even op de rechtermuistoets drukken. Verdedigen gaat vanzelf. Het vervelende is hier wel, dat ik nogal eens naast een vijand klikte, terwijl ik er zeker van was dat ik raak klikte.

Dat laatste probleempje is te verhelpen met het toetsenbord, want met een druk op de spatiebalk pauzeert het spel, terwijl je nog wel aanwijzingen kunt geven. Tijdens het pauzeren kun je bijvoorbeeld een ander wapen kiezen of je health ophogen, iets dat tijdens het vechten veel moeilijker is. Ook kun je je volgende slachtoffer uitzoeken en aanklikken, maar dan komt het spel gelijk uit de pauzestand en begint het spelkarakter met de aanval op die vijand. Wat ik overigens niet aan raad tijdens de pauzestand, is het repareren van wapens. Bij mij verdween op die manier een zwaard…

Evolueren
Onderdeel van een RPG-game is het evolueren van een karakter en dat ontbreekt in Divine Divinity natuurlijk ook niet. Voor elke quest die je oplost en elke vijand die je zelf verslaat krijg je experience, uitgedrukt in punten. Bij het vergaren van een bepaalde hoeveelheid experience, behaal je een hoger level en wordt je health en mana (toverkrachtbrandstof) weer helemaal op 100% gezet (zeer handig in een gevecht) en, wat misschien wel belangrijker is, mag je ook je karakter versterken. In Divine Divinity mag je dan twee dingen doen: Allereerst mag je aan enkele eigenschappen extra punten toekennen. Hierdoor kun je je karakter meer kracht, meer intelligentie, meer lenigheid en meer uithoudingsvermogen geven. Wat je ook mag doen bij het behalen van een nieuw level, is het uitzoeken van wat vaardigheden. Je hebt hiervoor drie hoofdcategorieën, ieder één voor de verschillende karaktertypen, maar ieder karaktertype mag ook de vaardigheden van een ander leren, al zijn ze er dan niet van nature al zo goed in. Door het uitkiezen van een vaardigheid krijg je die vaardigheid met een basisbeheersing ervan. Door vaker de vaardigheid te kiezen krijg je meer beheersing erover. In Divine Divinity heeft het kiezen van een vaardigheid echter niet alleen gevolgen voor wat je kunt, maar ook voor wat je later nog meer kan. Want door het kiezen van een vaardigheid krijg je later toegang tot meer vaardigheden die ermee verbonden zijn. Zo raakt je spelkarakter dus steeds meer gespecialiseerd.

Conclusie
Ik denk dat ik het volledige spel Divine Divinity ook ga spelen. De demo laat zien dat het spel leuk is en ook blijft, dat laatste vooral doordat het verhaal constant in beweging blijft. Het zit verder netjes in elkaar, al moet het één en ander nog afgewerkt worden, maar dat zal wel gebeuren. In de FAQ van Divine Divinity las ik overigens nog een leuk wetenswaardigheidje: Divine Divinity wordt onder andere in het Nederlands uitgebracht! Leuk voor mensen die moeite hebben met Engels en toch een RPG willen spelen.