Medal of Honor: Allied Assault

Nadat er al twee keer op de PlayStation een deel was verschenen, werd het toch echt eens hoog tijd dat er een Medal of Honor-titel op de PC zou komen. En ziehier Allied Assault, die absoluut niet onderdoet voor andere shooters op PlayStation of PC.

Verwachtingen
Zo af en toe zit je je als PC-bezitter af te vragen, of het niet beter was om een console te kopen. Neem nu de PlayStation, waarop Metal Gear Solid al uitkwam en ook enkele ‘Medal of Honor’ games. Van die eerste is gelukkig een port gemaakt, maar die andere twee zul je op de PC waarschijnlijk nooit zien, tenzij je nog ergens Bleem! (een PlayStation-emulator) kunt vinden… Om tegemoet te komen in dit gemis (lees: om het marktsegment te vergroten), heeft EA vorig jaar besloten om een PC-Medal-of-Honor uit te brengen. Het maken van deze game werd gedaan door 2015, een ontwikkelaar die verder alleen maar het ‘Wages of Sin’ mission pack voor SiN in elkaar heeft gezet. Omdat Wages of Sin ‘slechts’ een mission pack was, hoefde je er niet veel van te verwachten en met lage verwachtingen is het extra leuk als een game toch behoorlijk speelbaar blijkt te zijn en dat was bij Wages of Sin het geval. Medal of Honor: Allied Assault is een beetje hetzelfde overkomen. Het was eigenlijk vrij kort voor de release van de game pas bekend dat er aan gewerkt werd, tenminste, in de grote gamerskringen. Hierdoor heeft het maanden van previews, demo’s en speculaties kunnen ontlopen en heeft het spel geen superhoge verwachtingen kunnen opbouwen, die het achteraf weer niet kan waarmaken. Een hoop andere games zijn de afgelopen anderhalf jaar hierdoor gesneuveld.Toen de previews en demo’s dan uiteindelijk ook kwamen, was iedereen ook behoorlijk enthousiast. En terecht! En toen brak het wachten op de release aan. En op 22 januari zou het dan zo ver zijn: De release van Medal of Honor: Allied Assault. En blij huppelden vrolijke gamers naar hun spelletjesleverancier om even flink teleurgesteld te worden: Medal of Honor lag dus mooi niet in de Nederlandse winkels! Pas op 14 februari konden de Nederlandse gamers genieten van deze game. De brave Nederlandse gamers wel te verstaan, want de andere gamers hadden ondertussen allang een kopietje ergens vandaan gehaald. Die niet-zo-brave gamers hadden dan wel niet de naar het Nederlands vertaalde versie van het spel, maar drie weken wachten op een vertaling die misschien wel helemaal niet nodig is, is ook niet echt leuk. De marketingstrategie van Medal of Honor: Allied Assault was gelijk al slecht. Geldt dat nu ook voor de game zelf?

Scripted
Na een stevige installatie, alle twee de CD’s gaan naar de harde schijf die daardoor 1,3 GB minder vrije ruimte heeft, begint het spel al goed. Een mooie introfilm laat op een realistische manier een aanval op één van de stranden van Normandië op D-day zien. Overal sneuvelen geallieerde soldaten en even later (gelukkig) ook nazi’s. Dan wordt er nog wat gezegd over eer en moed en wordt de vraag gesteld: ‘Can one man make a difference?’ Die man mag jij dus spelen en hij heet Mike Powell. Hij werkt voor de O.S.S., de voorloper van de CIA. Mede daardoor begint de eerste missie aan de Afrikaanse noordkust, want OSS-medewerkers zijn niet de standaard soldaten die je naar het front stuurt. In deze eerste missie is het de bedoeling dat je een SAS-agent helpt om enkele kanonnen te vernietigen, die schepen van de geallieerden in de Middellandse Zee vrije doorgang beletten. Je begint met enkele soldaten die gelukkig heel goed in staat zijn zelf te vechten. Dat zijn de tegenstanders overigens ook, dus je zult niet zonder meer even een ruimte binnen kunnen stappen en alles doodschieten, want dan hoor je zelf al snel bij de doden. Je zult vaak moeten wegduiken achter kratten, vaten en muren. Daardoor zou je het spel ook een tactische shooter kunnen noemen, hoewel er genoeg typische brute FPS-elementen aanwezig zijn. MoHAA zit wat dat betreft precies tussen die twee vormen van FPS in en dat maakt het spel voor een heel breed publiek aantrekkelijk. En dat is voor zowel de uitgever als de gamers leuk. Maar goed, je bent dus nog steeds met je strijdmakkers nazi’s aan het opruimen, als je opeens in een hinderlaag loopt. Je krijgt daarbij de opdracht een vast machinegeweer (MG42) te bemannen en alle aanstormende nazi’s tegen de vlakte te schieten. Er komt zo’n twintigtal tegenstanders om de beurt aangerend, die op vaste plekken gaan staan. Da’s mooi makkelijk, dan hoef je niet zoveel moeite te doen om raak te schieten. Toch hebben je strijdmakkers het moeilijker, want die gaan ineens allemaal dood. Bij deze scene vallen twee dingen op: De AI lijkt meer een enorm script en er zijn waarschijnlijk spawnpoints. Wat de AI betreft: Het lijkt een enorm script, omdat medestrijders en tegenstanders altijd naar bepaalde vaste punten rennen, soms ook als het niet veilig is. Hoewel dit minder reëel is dan AI-strijders die ter plekke wat verzinnen zijn de (mogelijk aanwezige) scripts in dit spel wel zo goed uitgevoerd, dat het niet vervelend is en eigenlijk behoorlijk goed werkt. De gevechtssituaties worden er eigenlijk ook niet echt minder reëel op, al kan je dat niet zoveel schelen als je van alle kanten beschoten wordt. En wat de spawnpoints betreft: Die zijn dus absoluut niet reëel. Ik kan best begrijpen dat een basis vol met nazi’s zit, maar als ze één voor één uit hetzelfde kamertje komen, dan heeft het nog niet eens zoveel zin. En het gebeurt ook vaak dat zodra je een MG42 bemant, er een hoop tegenstanders aan komen, wat dan op zich wel leuk is, maar het is wel minder reëel.

Kloon?
Waar waren we ook al weer in het verhaal? Oh ja, al je strijdmakkers zijn zojuist de pijp uit gegaan. Je staat er even alleen voor, of in ieder geval totdat je die SAS-agent hebt bevrijd. Vanaf hier kreeg ik een déjà vu-gevoel. Ik moest plotseling enorm denken aan No One Lives Forever. Allereerst omdat de setting een beetje leek op die van de eerste missie uit die game en ten tweede omdat de gameplay er nogal op lijkt. Je moet vaak sluipen, spion-achtige dingen doen en ook de zoeklichten die je af en toe moet ontwijken deden erg aan NOLF denken. Dat gevoel bleef zo’n beetje het hele spel hangen, hoewel er toch ook levels waren die duidelijk verschilden. Neem nou de aanval op Omaha Beach. Inderdaad, je krijgt op een gegeven moment de opdracht om op D-day je eigen stuk strand aan te pakken, samen met duizenden (in dit geval tientallen, maar dat zijn er voor een game toch behoorlijk veel!) andere soldaten. Het is hier werkelijk een enorme chaos van geschiet en geschreeuw en vele gamers zullen zich in Saving Private Ryan wanen (ik moet die film toch echt een keer gaan zien!). En de tankmissies, waarin je eerst een Königstiger-tank moet besturen, terwijl je vijandige tanks en soldaten een slechte dag bezorgt, en je even later met je verrekijker luchtaanvallen op andere Duitse tanks moet uitvoeren om je eigen tank te beschermen, zijn naar mijn idee nog niet eerder vertoond, dus dat geeft al behoorlijk wat tegenwicht tegen het idee dat het spel een kloon is.

The good, the bad, and no ugly
Helaas heeft Medal of Honor: Allied Assault toch een paar kleine vervelende dingen. Allereerst dus de spawnpoints, die overigens wel goed weggewerkt zijn. Het zijn vooral de dingen die vijanden wel kunnen en jij niet die af en toe kunnen irriteren. Allereerst kun je niet om hoeken leunen en kunnen tegenstanders wel hun geweer om een hoek steken en dan ook nog eens raak schieten! En zo af en toe gaan vijanden op de grond liggen, waardoor je ze minder goed kunt raken. Maar dat kun jij dus niet. En ook kunnen ze met hun geweer (een Mauser) ineens om een hoek rennen en gelijk raak schieten. Misschien dat je dat na HEEEEL lang oefenen ook kunt, maar zij kunnen het al direct. Als laatste punt van irritatie is er de kundigheid van de snipers. Er zijn een paar levels waar her en der snipers verstopt zitten en die levels bezorgen me nu nog gevoelens van frustratie. Het is ontzettend vervelend om over straat of door een bos te lopen en ineens een kogel in je lichaam te krijgen. Aan de hand van je kompas kun je gelukkig wel zien uit welke richting de kogel kwam, maar dan moet je zelf de hoogte nog bepalen. Ondertussen heb je al genoeg kogels opgevangen om het spel te herladen. Je loopt weer dezelfde richting uit en gelijk wordt je weer aangevallen en nog zie je niets. Na drie keer het spel herladen (wat ik dus ECHT NIET leuk vind) zie je eindelijk een helmpje boven een stenen randje of een heuveltje steken en kun je dus ook eindelijk wraak nemen. Ik vind het gewoon vreemd dat ik geen loop of ogen zie, terwijl zij mij wel kunnen zien en neerschieten.

Maar een paar van die kleine tegenslagen zijn echt geen reden om het niet te spelen. Daarvoor zijn er gewoon te veel goede dingen over het spel te zeggen. Neem nou bijvoorbeeld de herspeelbaarheid van het single player-gedeelte. Want het woord medal komt niet alleen in de titel voor, je kunt ook medailles verdienen. Drie ervan krijg je alleen al voor het uitspelen van het spel op de verschillende moeilijkheidsgraden. Een paar andere krijg je automatisch voor het winnen van bepaalde missies (zoals Omaha Beach) en de laatste krijg je voor het halen van bepaalde (geheime) doelen. Ik ga ze niet verklappen, maar ik geef je wel een hint voor eentje: Als je hoort dat een collega-soldaat wordt ondervraagd en afgetuigd, waarom ga je dan niet helpen?

En ook de aanwezigheid van medestrijders die, al dan niet scripted, echt met je meevechten is heel goed uitgevoerd en maken van dit spel meer dan de gemiddelde shooter. Feit is echter wel dat je een redelijk recente game-pc moet hebben, vooral als je het spel ook nog een beetje in detail wilt spelen. De onderliggende technologie van MoHAA is ook de Quake III engine en die vraagt gewoon een redelijk krachtige PC. Het valt trouwens niet erg op dat de Quake III engine gebruikt wordt. Persoonlijk vind ik namelijk dat die engine vaak grof gespierde figuren neerzet in een wereld vol zuurstokkleuren (om nog een voorbeeld anders dan Quake III:Arena te noemen: Heavy Metal: FAKK 2). MoHAA is wat dat betreft compleet anders. Allereerst zijn er helemaal geen gespierde figuren te vinden, of in ieder geval geen figuren van het formaat kleerkast. Iedereen die je tegenkomt heeft een normaal postuur en het enige dat echt opvalt aan personen is de vreemde doordringende blik van nazi-soldaten die je groeten terwijl je in één van hun uniformen rondloopt. Wat overigens ook compleet anders is dan vrijwel elk ander Quake-engine (dus ook Quake en Quake II) gebaseerd spel is het ontbreken van bloed en afgeschoten lichaamsdelen. Het spel probeert meer realisme te bieden en daardoor kun je dode nazi’s niet letterlijk aan stukken schieten, al is het jammer dat het met een granaat dan ook niet kan…
Wat de Quake III-zuurstokkleuren in MoHAA betreft: Die zijn er ook helemaal niet. Het is zelfs net alsof alle felle kleuren uit het kleurenpalet voor het spel gehaald zijn. Alleen de rotsen in het begin van het spel hebben nog een vreemde paarse gloed. Door het ‘ontbreken’ van die felle kleuren doen de omgevingen al heel echt aan. Het is dan net zoals in Saving Private Ryan en Band of Brothers (is dat niet eigenlijk één pot nat?). De omgevingen ademen hierdoor ook de sfeer uit waarin je je bevindt. Als je in een bunker rondloopt, dan is het allemaal grauw en grijs rond je en ook de aan puin geschoten dorpen doen heel echt aan. Een andere sfeerverhoger is de muziek. Deze is echt in Tweede Wereldoorlog(film)stijl en dat maakt het spel ook weer een beetje meer een belevenis.

Multiplayer
Wat in een op de Quake III-engine gebaseerde game eigenlijk nooit mag ontbreken, is de multiplayer mogelijkheid. Deze biedt de gewoonlijke deathmatch en team deathmatch en daar is niet veel nieuws over te zeggen. Het tempo in deze spelvarianten is overigens beduidend lager dan in de meeste FPS-games, waardoor het spel weer realistischer wordt dan in menig ander spel. Dat maakt het dan ook weer spannender. Ook is er de round-based spelvariant, waarbij er teams tegen elkaar spelen en een gewonnen ronde een punt oplevert.
Waar verreweg de meeste gamers naar uit zullen kijken, dat is de objective-spelvariant. Hierbij worden de spelers in twee teams verdeeld en moeten beide teams een bepaalde doelstelling halen. Eén van de objective maps is Omaha Beach, waarbij de Axis weer het strand moeten verdedigen en de Allies een paar kanonnen op moeten blazen. WWII-multiplayergames en D-Day zijn blijkbaar altijd nauw verbonden…

Helaas kleven er wat nadelen aan de multiplayeroptie van MoHAA. Allereerst rammelt de netwerkcode een beetje, waardoor ping-tijden af en toe enorm omhoog schieten. Van spelen komt dan helemaal niets meer terecht. Gelukkig is er een patch, die je alleen met een omweg kunt installeren en dat gaat dan ook nog wel eens fout. De reden van die omweg is weer dat rottige vertalen van MoHAA, want er is nog helemaal geen Nederlandse patch en de Engelse patch laat zich niet zomaar op een Nederlandse MoHAA zetten. Ook de keuze van EA om met GameSpy in zee te gaan is voor veel gamers een doorn in het ook. Ik heb vroeger ook wel eens GameSpy gebruikt om destijds een paar potjes Quake II-multiplay te spelen en destijds was het nog een redelijk programma om zoiets te doen. Tegenwoordig wordt echter GameSpy Arcade gebruikt, een programma wat me bijna tot waanzin drijft! Allereerst blijken ping-tijden in deze gamebrowser niet altijd correct te zijn en je wordt ook nog eens behoorlijk vaak op reclame getrakteerd. En als je dan uiteindelijk besloten hebt om je te registreren voor $ 20, dan blijk je alleen met een credit card te kunnen betalen. En als je een multiplayersessie hebt beëindigd, om een andere te zoeken, dan kun je eerst weer MoHAA afsluiten, GameSpy Arcade erbij halen, spel zoeken, MoHAA in laten laden, kijken of dit spel je bevalt en anders weer van voren af aan beginnen… Maar als je dan eindelijk in een goede mulitplayersessie zit, dan vergeef je het spel al deze dingen, want net als het single playergedeelte is het multiplayergeeelte goed verzorgd en leuk om te spelen.

Conclusie
Medal of Honor: Allied Assault is een goede FPS. Het is goed gelukte mix van arcade-achtig schieten en tactisch bewegen in mooie en sfeervolle omgevingen. Ondanks de frustraties waarin vooral snipers je kunnen drijven en de irrealiteit van de spawnende nazi’s, zul je verder veel plezier beleven aan deze game. Medal of Honor: Allied Assault is een absolute aanrader!