Van veel films en series wordt een spel gemaakt. Star Trek en haar spin-offs “The Next Generation”, “Deep Space Nine” en “Voyager” zijn daar geen uitzondering op. Er is ondertussen al een behoorlijk aanbod aan Star Trek spellen, maar helaas blijken ze tot nu toe vaak meer een teleurstelling dan een goede aanwinst. Uitzondering is in ieder geval Elite Force en misschien ook wel de nieuwste gametitel onder de Star Trek vlag: The Fallen, dat zich op en rond Deep Space Nine afspeelt. De grote vraag bij dit spel is: aanwinst of afgang?
Orbs, Pah-Wraiths en massavernietiging
Deep Space Nine in het kort: We bevinden ons enkele eeuwen na nu. Wij, de mensheid, hebben flinke delen van het melkwegstelsel al in kaart gebracht, door in enorme ruimteschepen de plaatsen ook daadwerkelijk te bezoeken. Er hebben wat conflicten plaatsgevonden met ‘buiten-aardsen’, want we blijken dus echt niet alleen te zijn. Ook hebben wij ondertussen bondgenoten gemaakt en ons in ‘de Federatie’ verenigd. Twee buitenaardse soorten die we zijn tegengekomen zijn de Bajoranen en de Cardassiërs. De Bajoranen, die van Bajor komen, werden lange tijd onderdrukt door de Cardassiërs. De Bajoranen kregen hulp van de Federatie en de Cardassiërs werden gedwongen Bajor weer vrij te geven. De Cardassiërs werden later overigens ook weer door ‘The Dominion’ onderdrukt. Bij de bevrijding van Bajor werd het door de Cardassiërs overheerste ruimtestation ‘Terok Nor’ overgedragen aan de federatie, die het tot Deep Space Nine doopten. Dit ruimtestation is een ontmoetingsplaats voor vele soorten en de Federatie gebruikt het om in die plaats van het melkwegstelsel aanwezig te kunnen zijn. Leider van het station is Sisko, terzijde gestaan door: Dax, O’Brien, Kira, Odo en zelfs Worf.
Het verhaal van “The Fallen” gaat verder op het verhaal zoals dat aan het einde van het zesde seizoen in de televisieserie te zien was. Het maakt gebruik van een ander feit waar het ruimtestation om bekend staat: Het naast het station gelegen wormgat. Naast het feit dat dit wormgat in staat is je naar een ander stuk in het melkwegstelsel duizenden lichtjaren verderop te transporteren, is het voor de religieuze Bajoranen ook een ‘celestial temple’, waarin de profeten zouden wonen. Het is mogelijk met deze profeten te communiceren via blauwe, lichtgevende bollen. Ook Sisko staat onder invloed van deze religie, aangezien hij als een soort Messias gezien wordt. Er blijkt echter nog een andere, heidense religie op Bajor te bestaan, maar die is in vroeger tijden al bijna uitgeroeid. Deze religie aanbidt de Pah-Wraiths. Deze wezens zijn volgens de religie de rechtmatige bewoners van de celestial temple, waar ze in vroeger tijden ook verkeerden. Maar aangezien het kwade wezens zijn¸ zijn ze daaruit verdreven door de profeten en daarna opgesloten in de vuurgrotten van Bajor. Deze Pah-Wraiths kunnen echter bevrijd worden met de rode orbs (bollen). Gezamenlijk kunnen deze orbs een nieuwe tempel maken, waarin de Pah-Wraiths hun plaats kunnen nemen. Deze tempel is vermoedelijk dan ook een wormgat en daarin schuilt dan weer het gevaar van deze orbs. Per stuk zouden ze namelijk al in staat kunnen zijn om op grote schaal vernietiging aan een stuk heelal toe te brengen. En dat is weer voor enkele Cardassiërs belangrijk, want daarmee kunnen ze dan weer onder het juk van the Dominion wegkomen, om vervolgens misschien wel de Federatie aan te vallen. Het is dus zaak dat Sisko en zijn bemanning deze orbs vinden om ze weg te houden van zowel de Pah-Wraith religie, als de Cardassiërs.
De drie helden
Op het moment dat het spel begint zal je gelijk iets opvallen: Je kunt kiezen. In The Fallen krijg je namelijk aan het begin van het spel de keuze tussen drie verschillende personages. Ieder personage is verbonden aan een personage uit de serie, waarbij ieder een eigen verhaal en speelstijl heeft. De drie personages zijn:
Captain Sisko
Sisko is de leidinggevende officier op Deep Space Nine, in feite de kapitein op een stilstaand schip. Daarnaast is hij ook nog eens de Messias van de Bajoraanse religie, iets wat bij hem in dromen nog wel eens tot uiting komt. Voor een leider mengt hij zich nogal vaak direct en alleen in de strijd, maar het spel zou niet erg interessant zijn als hij niets deed. Hij is tijdens de missies een all-rounder: directe aanpak, maar niet super sterk.
Major Kira
Kira is een Bajoraanse en werd al op vroege leeftijd met de Cardassiërs geconfronteerd. Zij ging in het verzet en was daar vrij succesvol. Na de bevrijding van Bajor en het in handen van de Federatie komen van Deep Space Nine, ging ze op dat station werken. Ze werd er eerste officier. Aanvallen op haar hebben op haar meer effect dan bij anderen. Sluipen en nadenken is dan ook haar speelstijl.
Lt. Commander Worf
Worf is een Klingon. Klingon zijn strijders, die het verleden van het volk in ere houden en voor wie eer ook heel belangrijk is. Worf is in dienst getreden bij de Federatie, voormalig vijand van de Klingon. Hij is zelfs nog veiligheidsofficier geweest op de Enterprise, maar nu is hij op Deep Space Nine gestationeerd. Zijn speelstijl is bruut en op vechten gebaseerd en hij is de enige met een Bat’leth, een Klingon-wapen dat zich het best laat omschrijven als een dubbel kortzwaard.
Om het spel tot een (goed) einde te brengen heb je niet alle drie deze helden nodig, je kunt het zelfs met één af. Maar om het volledige spel te spelen zul je dus drie keer moeten spelen. Ieder van deze verhaallijnen kan begonnen worden met een trainingsmissie, maar die is voor iedereen gelijk. Na deze training begint het spel direct met voor ieder een eigen level en dat blijft het hele spel vrijwel zo. Door missies van een gelijk beginpunt te beginnen en door tussen de missies door de hoofdrolspelers op de brug van Deep Space Nine hun belevenissen te laten vertellen blijft het verhaal bij elkaar. Tijdens de missies hebben de hoofdrolspelers ook enkele malen radiocontact, waarbij ze elkaar op de hoogte houden. In de eerste missie moet Sisko bijvoorbeeld mensen gaan redden op een ander schip, waarbij Worf achterblijft. Als je met Sisko speelt, dan zal Worf op een gegeven moment zeggen dat het schip wordt aangevallen en dat hij de aanvallers gaat uitschakelen. Als je Worf speelt, dan gebeurt dat ook werkelijk en is het je missie de aanvallers uit te schakelen.
Phasers en tri-corders
Met alleen een goed verhaal ben je er natuurlijk nog niet en drie hoofdpersonen ben je er natuurlijk nog niet: Een spel heeft ook nog een soort en wat benodigdheden nodig. De spelsoort van The Fallen is 3D action/adventure. Je speelt het spel vanuit de derde persoon en wel via een camera die achter de hoofdrolspeler hangt en daarmee een beter overzicht van de omgeving geeft. Het camerasysteem in The Fallen is één van de beste die ik tot nu toe gezien heb: De camera draait nooit verkeerd weg, waardoor je altijd de omgeving goed kunt zien. Menig 3D action/adventure ontwikkelaar zou eens naar dit spel moeten kijken en zich afvragen hoe het in hun eigen spel minstens net zo goed kan. Dingen als 3D action/adventure en derde persoon zeggen al veel over wat je tijdens het spelen moet doen: Je zult van platform naar platform moeten springen en je zult randen moeten zoeken waaraan je kunt hangen en om die manier links en rechts te bewegen. Gevechten in het spel zul je ook vaak tegen vrij kleine groepen moeten leveren, omdat je nu eenmaal niet in een First Person Shooter zit. Persoonlijk vind ik dat een beetje jammer: Wat mij betreft had er een wisseling tussen eerste en derde persoon in het spel mogen zitten, zoals bijvoorbeeld in Outcast. Het schieten kan overigens makkelijker (soms moeilijker!) gemaakt worden door de auto-aim in te stellen. Hiermee kun je het wapen automatisch op een doel laten richten. Deze auto-aim is in stappen instelbaar en dat is wel zo prettig. Het kwam namelijk wel eens voor dat het wapen op een ander doel richtte, dan op het meer gevaarlijke doel dichterbij. Ook wil het richtsysteem wel eens snel van doel veranderen als twee vijanden zeer dicht op elkaar staan.
De gameplay bestaat verder eigenlijk alleen uit het van begin tot eind doorlopen van levels en het zoeken van kaarten en andere voorwerpen om in een andere ruimte te geraken.
Om je op weg te helpen heb je enkele wapens en apparaatjes tot je beschikking. De wapens zijn behoorlijk standaard: Je hebt een geweer met sniper modus (voor de kenners: Federation Type-3 phaser rifle), mijnen, een granaatwerper, een plasmakanon en nog enkele van deze wapens. Het meest bijzondere wapen is de phaser. Dit is een klein handwapen dat nog het meest op een afstandbediening lijkt. Het laadt zichzelf op en vuurt een krachtige constante energiestraal af. In tegenstelling tot de Star Trek series is deze straal altijd dodelijk, maar duurt het wel langer voor een vijand daadwerkelijk op de grond ligt. De meest bijzonder feature van dit apparaat is de modulatie waarmee de straal wordt afgevuurd: Deze is instelbaar. Door de modulatie van de phaser zo in te stellen dat deze gelijk staat met die van een energieschild, kun je door dat schild heen schieten. Op die manier kun je vaak een schildgenerator achter het schild, dat het zelf intact houdt, kapot maken of vijanden met een schild alsnog verslaan. Om de juiste modulatie te vinden zul je, tenzij je helderziend bent, gebruik moeten maken van de tri-corder. Dit is een apparaatje waarmee je de omgeving kunt scannen. Een schermpje in de HUD laat hierop de voorwerpen in de omgeving zien. Door het richtkruis van de tri-corder met behulp van dit scherm op een bepaald voorwerp te plaatsen, kun je het voorwerp scannen om te zien wat het is. Je kunt daarmee al voordat je een kamer binnenkomt zien wat er in bepaalde kratten zit of waar een bepaalde computer zich bevindt. Ook kun je vijanden en de richting waarheen ze kijken al van te voren zien. En zoals gezegd kun je schildgeneratoren en vijanden met een schild scannen, waardoor je hun schildmodulatie weet en je ze met de phaser kunt uitschakelen.
Wel Unreal Tournament, geen multiplayer
Verantwoordelijk voor de opbouw van het spel is de (aangepaste) Unreal Tournament engine. De performance hiervan is goed, ook al zijn enkele levels behoorlijk groot. De omgevingen zijn erg donker en dat geeft een lekker creepy sfeer. Met de AI zit het ook goed: Domme vijanden die je eerst aankijken en vervolgens pas twee seconden later beginnen te schieten zul je niet tegenkomen. Ook de besturing is goed doordacht en maakt een snelle start mogelijk. Opvallende afwezige is echter een multiplayer gedeelte. Dingen als deathmatch, ‘Bat’leth deathmatch’ en ‘conquer the warp core’ zul je dus moeten vergeten en dat is wel opvallend voor een spel dat gebruik maakt van de UT engine. Misschien dat net als bij Deus Ex later nog een multiplayer gedeelte wordt toegevoegd, door middel van een patch. Over patches gesproken: Om het spel al fatsoenlijk te kunnen spelen zul je eerst een patch van 32 MB moeten downloaden, die een hele waslijst aan fouten verwijdert. Dat is best vreemd als je bedenkt dat het spel pas bijna twee maanden na de aangekondigde release-datum verscheen. Dat laat weer zien hoe graag sommige ontwikkelaars snel een product willen uitgeven, ondanks de problemen die nog opgelost moeten worden.
Wat je samen met de patch overhoudt, is een singleplayer action/adventure waarbij vooral de sfeer en het verhaal een grote rol spelen. De gameplay bestaat namelijk vooral uit het vinden van een toegangskaart of ander voorwerp, waardoor je bepaalde andere ruimtes kunt binnengaan. Verder heb je alleen af en toe een vuurgevecht. Wie daarmee tevreden is, heeft aan The Fallen een goed spel, maar voor meer actie en variatie kun je beter Heavy Metal – FAKK2 gaan spelen. Het enige bijzondere aan het spel is eigenlijk de tri-corder, waarmee je je aanval nog een beetje kunt plannen. En toch wilde ik constant het spel blijven spelen. Als gemiddeld Star Trek fan vond ik het gewoon leuk om in die herkenbare omgeving te spelen en de ontwikkelaars hebben de Star Trek sfeer ook heel goed in het spel gekregen. Daarnaast is het verhaal steeds spannend en interessant genoeg om het spel in één ruk te willen uitspelen. Maar dan komt gelijk ook een zwakte naar voren: Hoe zullen gamers voor wie Star Trek vrij onbekend is het spel waarderen? Je hebt in ieder geval een kleine hoeveelheid voorkennis nodig om het spel al te snappen. Misschien dat het spel ze uiteindelijk wel fan van de serie maakt…
Conclusie
Vooral het goede verhaal en de Star Trek sfeer hebben mij dit spel iedere keer weer doen spelen, ondanks de vrij standaard gameplay. Wat ook heel aantrekkelijk is, is het feit dat je het spel drie keer met verschillende personages kunt spelen, waarbij ieder personage een eigen spelverloop en speelstijl heeft. Wie daarna nog meer wil, wordt echter teleurgesteld: Het spel kent geen multiplayeroptie. Star Trek fans hebben er naast Elite Force in ieder geval weer een aanwinst bij.
